شيرينی تلخ

خداوندا...

در این سرزمین،،

-که آرزو بر جوانان عیب است-

و در این سرا،

-که خواستن توانستن نیست-

و تلاش، آخرین پله برای «ترقی»ست،

خداوندا...

چشمهای نیازمند ما

متوسل به دستان کریم توست

و خاک ترک خوردۀ موطنمان

چشم انتظار باران بخشش تو....

سلام به همه ی دوستان عزیز.

راستش نمیدونم چجوری بگم، میدنی یه مدتی نیستم! یعنی بیش از یه مدت!!!

از اونجایی که عزممون رو جمع کردیم برا درس خوندن و از این جور حرفا باید با گوشی و کامپیوتر و تلوزیون و... خدافظی کرد.

91/4/11 میام یه آپ خوشگل براتون میذارم. تا اون روز دلم خیلی براتون تنگ میشه. 

حق نگهدارتون

 

                                                                  

شعر من فریاد باش    

        شعر من تا می توانی بر علیه ظلم و استبداد باش

                                    شعر من

                               آتش کن و بر ضد هر خونین دل و ضحاک باش

             شعر من دمساز باش

                                         شعر من، ای عرش پر رعد و برقم

                                                  ای مسلسل،

                                                                          ای سلاح گرم و سردم

                               شعر من ای انعکاس درد قلبم

                                                    ای نشانگر از درون پرنبردم

  شعر من

                                                                 ای گمشده در اندرون درد و فقرم

***

             شعر من، تا میتوانی آتشین باش

                                                 و ستم را از درون کاخ های رنگ رنگی

                                 همره آثار دژخیمان خون آشام

                                                                                               بیرون کش

                                                                          بسوزان...

                                             خرد کن...

***

                                             شعر من

                           همچون مسلسل در کف مردان جنگی

                                      پاره کن آن سینه ی پر حیله ی افراسیابان

                                             پاره کن آن بند و زنجیر اسارت را؟؟؟

 

                                     وزان پس

                                            با خروشی آتشین و سرخ

                                     بنادار آن بنای پر عدالت را...

***

                                                      شعر من

             در خود نشانی از نبودن

                                               یا نداشتن

                   یا چنین فعلی

                                تحرک در زمان را یاوگی انگاشتن 

                       همره بیچارگی

                                                                                                             بیمایگی

                            وین شعار ابلهانه، حک بر سقف زمانه

                       زیستن با هر چه نکبت

                                           دوری از هر گونه حکمت

          دم نیاوردن

                                    و با چشمان خونین 

                     دیدن و نادیده خواندن

                                                     رنگ را بی رنگ

            نامیدن

                                                             و رنج ممتد

                 بیچارگی را

                                                 در ضیافت_

                                                                              شعر خواندن

                           بگو

                                    عریان کن و

                                                       مهراس از دشمن

                             مترس،

                                               آخر،

                                                             «چگونه اینچنین بودن»

 

راستش را میدانی سرزمین خوبی دارم ، دشتی فراخ ، آسمانی آبی ، کوه هایی بر افراشته ، تکه نانی ، جوی آبی ، عابری پر پول ، یارانه ای سر ماه ، مادری خوش پذ، پدری کار کن ، خیابانی امن! مردمانی نیکو! بزرگانی بخشنده ! تقویمی خوش نقش!

آری این سرزمین من است ، سرزمین تاریخ و وقایع مهم ، سرزمین تقویم های پر حادثه ، حادثه هایی که گاه فقط مزین روز شمار روی میز است گاه تیتر یک اخبار ، حادثه هایی که گاهی حتی ثبت نشده اند به واسطه رنگی بودنشان، به واسطه نسل جدید بودنشان ، به واسطه زیر سوال بردنشان!

همیشه معتقدم معیار انسانیت زیاد به کجایی بودن و عضو کدام مذهب بودن آدمها باز نمی گردد ، انسانیت را باید با معیار خودش سنجید. عده ای برای غصب سرزمینشان می جنگند ، عده ای برای آزادی سلب شده اشان ، شاید هم آزادی دیکته شده اشان...

روز شمارت را ورق بزن ، روی تاریخ ها مکث کن ، اعداد قرمز و سیاهش را چک کن ، این اعداد نشانه اند نشانه ای برای درک خیلی چیز ها ، خیلی از ارزشها ، خیلی از حادثه ها یا حتی خیلی از بی ارزشی ها...

بعضی ارزشها تغییر می کنند حتی اگر در تقویم ثبت شوند حتی اگر تیتر اخبار شوند! بعضی ارزشها هم پا برجا هستند چون از درون رو ح سرچمه میگیرند حتی اگر تیتر یک اخبار نباشند ، دوربین هیچ کس روی آنها زوم نباشد.

سرزمین خوبی دارم، دشتی فراخ ، آسمانی آبی...

بی ربط با مطلب بالا ولی دوست داشتم بگم:

احیا هم که میروی چشمت به چهارتا جوان با آن سر و تیپ که می افتد نمیدانی لطف خداست یا تمسخر آنها ، تعصبی ها می گویند تمسخر و بی احترامی است ولی من دوست دارم یک بار هم که شده خوش بین باشم...

   

ممنونم مادر...
كه در يك روز آفتابی روی خواستۀ دلت پا نگذاشتی و آخر آن سيب را از دست شيطان گرفتی و گاز زدی.
ممنون مادر چون من بر خلاف تو، زمين را بسيار دوست می دارم و مطمئنم كه در بهشت با آن همه ناز و نعمت حوصله ام سر می رفت.
ممنونم مادر چون من بر همين كرۀ خاكی به زيبائی هايی رسيدم كه حور و غِلمان از چشمانم افتاده اند.
من بر اين زمين، ضعف ها و توانائی هايم را ديده ام و در توالی غم ها و شادی هايم به ادراكی رسيده ام كه در بهشت- زير آن سايبانها و كنار آن جويبارها- هرگز ميّسر نبود.
من بر زمين خودم را شناختم...
امّا نخستين چيزی كه بعد از سفرم بر زمين ديدم، اختلاف بود.
-اختلاف در شكل، اندازه، رنگ، نوع و قوام-
امّا مهم اين بود كه ديدم قضاوت بر سر آن اختلافها، معيار بزرگی از ارزشمندی ها را ساخته است.
و ديدم كه همين اختلافها، مبنای بخش عمده ای از معنای زندگی ست.
و اين برای من كه به تازگی از بهشت آمده بودم، قدری عجيب بود. چون در آنجا كسی را، مثلاً به خاطر پول پدرش يا شغل عمّه اش، كرامت نمی دادند. آنجا همه چيز طبيعی بود. كاملاً طبيعی..
امّا چيزهای جالب ديگري هم ديدم.
مثلاً اين كه ما اشرف مخلوقات با عبور از يك مرز ساده چقدر راحت می توانيم به خوی بَدَوی حيوانی خود باز گرديم و چقدر راحت ميتوانيم طعمه های سهل الوصول را برای ارضای غريزه هايمان شكار كنيم.
يا اينكه در رگ های بسياری از ما به جای خون، پول جريان دارد و آدم های زيادی هستند كه مثل كلاغ ، عاشق چيزهای برّاقند و اطراف خود را با فلزات و شيشه های رنگارنگ، انباشته اند.
اين چيزها برای كسانی كه تازه از بهشت آمده اند، در بدو امر بسيار خنده دار است. امّا بدبختی اينجاست كه همين چيزهای خنده دار، بعد از مدتی جزء بديهيّات زندگی می شود...
مثلاً من هم كم كم ياد گرفتم كه چطور گاهی مي توان از ميانبر تقلّب به شاهراه موفقيّت رسيد. يا برای تصاحب چيزی خيلی راحت جنايت كرد كه متأسّفانه اين مورد اخير را از دائی هايم- هابيل وقابيل- ياد گرفتم!
همچنين ياد گرفتم كه در هر لحظه دو چيز با ارزش دارم: «قلب و وجدان».
كه البته هر دو را بسيار ساده –مثل خيلی ها- ميتوانم از دست بدهم.
امّا آدم های خوب هم ديدم:
-كه اگر چه كم، ولی به هر حال بودند...
و با همين تعداد، اساس پايداری زمين بودند وتضمين زندگی...
و آدم هايی كه به بقای هستی دل گرمی می دادند...
آدم های خوبی را ديدم، اگر چه كم، ولی صاحب اكثريّت ثروت عالم بودند:
مالك عشق بودند و عطا...
نام هايشان جاويد بود اگر چه عمرشان كوتاه...
خلاصه من بر روی زمين سرد و گرم روزگار را چشيدم.
خوبی ها و بدی ها را مقايسه كردم و عاقبت هر چيزی را ديدم، و كم كم به يك جوان پخته تبديل شدم.
وای مادر! زندگی زمينی چقدر زيباست در همين تضادها...
در غلبه بر جذبۀ حواس...
در دست به دست شدن بين نيروها...
در كشاكش قلب و غريزه...
در نزاع دائمی ظاهر و باطن...
وای مادر زندگی زمينی چقدر زيباست...
و من تمام اينها را مديون تو هستم كه در يك روز آفتابی روی خواستۀ دلت پا نگذاشتی و آخر آن سيب را از دست شيطان گرفتی و گاز زدی.
-من هم اگر جای تو بودم همين كار را می كردم .....-

توی اتاقی كه تمام آدم ها دارند سيگار ميكشند،
رد خوشبو ترين عطرها
-در شلوغی سرسام آور دود-
گم ميشه...



در معدن ذغال سنگ
زيبائی يك گل سرخ
مرعوب رنگ های سياه اطرافه...



و هيچ چيز نميتونه
از نتيجۀ طبيعي تباه خورشيد
-در همنشينی با غروب-
جلوگيری كنه...



هميشه مراقب انديشه های مثبتت باش...
-كه با وجود تمام نيرومندی-
بسيار آسيب پذيراند،
و در مصاحبت با افكار منفی
بسيار ترد وشكننده...



همين حالا بلند شو و از اين اتاق پر از دود بيرون بيا!
باور كن: تنهائی خيلی بهتر از همنشينی با غريبه هاست و سكوت خيلی بهتر از هم زبانی با بد زبان ها...

هر وقت به اوج نا اميدی و تنهايی رسيدی، نزديك ترين روزنامه ای كه روی زمين افتاده بردار و اين بار خيلی عميق تر از هر بار، به صفحۀ ((تسليت هاش)) نگاهی بنداز...
صاحبان اين چهره ها همه كسانی بودند كه يك روز حسابی به سر و صورتشون رسيدند،
شيك ترين لباسها رو پوشيدن و برای گرفتن چند قطعه عكس سه در چار به معروفترين آتليه های عكّاسی رفتند.
رفتند تا برای اعلام وجودشون در پای انواع كارتها و تصديق ها و گواهی ها و گزينش ها، سندی داشته باشند.

امّا تو اون لحظه، تو اون لحظه ای كه دوربين عكّاسی روی چهره های (ژست گرفتۀ) اونها فلاش می زد، كجا فكر می كردند كه همين عكس _البته مزيّن به يك نوار سياه رنگ_ اعلام آخرين حضور اونها بر صفحۀ زندهاست؟

                     امّا تو، تو زنده ای...
                                                  من زنده ام...
                                                                       ما زنده ايم...

هنوز هم دمای بدن ما 37 درجه است،
هنوز هم رفلكس های عصبی ما كار میكنند،
هنوز هم اين قدرت رو داريم كه نفس بكشيم،
هنوز هم اين مهلت رو دارم كه بخنديم،

_ما هنوز هم زنده ايم... _
و تا گرفتن (آخرين عكس) شايد هنوز هم (فرصت) باشه...؟

وقتی بچه بودم می خوندم و می شنيدم كه خداوند مهربونه.
از بزرگترها می پرسيدم چرا؟ مگه خدا چكار كرده؟
می گفتن برای اينكه خدا خيلی نعمتها به تو داده. دست و پا داده، چشم و گوش داده، سلامتی داده و همين طور می شمردند....
بعد تو عالم بچگی خودم فكر می كردم اين خدايی كه می گن اينقدر تواناست كه اين كارها براش كاری نداره.
خدا مثل نقاش ماهريه كه می تونه برای چهرۀ انسانی كه ترسيم می كنه به آسونی چشم و گوش بگذاره و يا اون رو با پاك كنش پاك كنه. می تونه اونو ناقص بكشه يا كامل رسم كنه.
اين نوع مهربونی كه هنر نيست...!

بعدها كه خيلی بزرگتر شدم خيلی چيزها رو تو زندگي ديدم، اين رو تجربه كردم كه مهربانی خداوند به بنده هاش به خاطر نعمتهايی كه به اونها می ده نيست....!
به خاطر تمام اون نعمتهائيه كه از اونها دريغ می كنه تا دنبال اونچه ندارند، روانه بشن...

مثل تشنه ای كه به دنبال آبه، دردمندی كه به دنبال درمانه، بی پناهی كه به دنبال سرپناهه و تنهايی كه به دنبال مونسه...

اونوقت بنده از جاش بلند می شه. می ره و به اين در و اون در می زنه. همه چيز و همه جا و همه كس رو تجربه می كنه. مدتها همين طور در اين جستجوها سپری میشه و اونوقت...

خدا بهش می گه... خب! بعد از اين همه اين در و اون در زدن حالا يه تك پا هم بيا سراغ من...؟
باور كن! گواراترين آب، منم... شفابخش ترين دارو، منم... پايدارترين سر پناه، منم... جاودانه ترين عشق، منم...
يه قدم به سمت من بيا و از تمام اينها يكباره برخوردار شو... پشيمون نمی شی!
فقط يه قدم بيا...

يه قدم...؟


و اين معنی اشتياقه...
اين معنی عشق ورزيدنه...
_اين معنی  مهربونيه...